ترانه ى شرقى

ماه من در ترانه ى شرقى

هنگاميكه تو قهوه ى تلخت را سر ميكشى 

و به فكر دلبركان كوچه هاى شهر مانند عرق خورها

فنجان قهوه را به زمين ميكوبانى

و قلب من ميتپد از غلظت سياه كافئين 

وقتى نگاه غريبانه تو با نواى ترانه اى گنگ پيوند ميخورد

و زير لب زمزمه ميكنى

ماه من 

در ترانه اى با تم شرقى

و من جرعه اى ديگر از قهوه سياه را فرو ميبرم

پلنگ زخمى

عكس رنگ و رورفته ى قوطى چاى كلكته

و چاى داغى كه قند را در دهانت ذوب ميكند

پلنگ زخمى كه از دل جنگلهاى بنگال تو را ميابد

وقتى تو قند را فرو ميبرى بر سطح مه گرفته ى مرداب

پلنگ جا خالى ميدهد و تير رها شده اى بر كيسه چاى فرو ميرود

سرت را فرو ميبرى و بوميكشى

و من نگرانم كه يكى از آن تيرها تو را هدفگيرد

وتو با خيال راحت دست بر گرده ى پلنگ ميكشى

و من تفاله هاى چاى را خالى ميكنم

و استكانها را فرو ميبرم به اعماق حوض

و نگاهم پرتاب ميشود به سوى دستى كه چله ى كمان را كشيده بود

روى قوطى رنگ و رو رفته ى چاى 

كابوس نيمه شب

در غلظت تاريك غروبگرفته اتاق 

بوى خاموش و رگبارزده تعفنى گنگ موج ميزند

و دستهاى من در لرزش شكننده اى

استخوانهاى خرد شده اى ميمانند در تابوتى غبارگرفته و سرد

و شيارى عميق كه بر درز ترك خورده آن

تا انتهاترين سلول راه ميابد

و شيشه هاى خورد شده اى كه قرار است

تا ابد بر جسد موميايى من 

خراشهاى خونبار نقش كنند

،

بلند ميشوم پنجره را باز ميكنم

نسيمى سرد از پشت جنگلهاى شروود

خاكستر افكار تاريك را با خود ميروبند

و من سرى آسوده ميگذارم بر بازوان آرام تو