باغچه رنگ

شاخه های خشک لیمو را حرس میکردم

صدای خشکیده برگهای نارنجی

از زیر کفشهایم پاشیده شد به باغچه بنفشه ها

شره های رنگ بنفش و قرمز از گلبرگهای بنفشه میچکیدند

و شاخه های حرس شده لیمو

عزای برگهایی را گرفته بودند که خون اسیدیشان بر بنفشه های حیاط جریان گرفته بود

یک لحظه دست از کار کشیدم.

من اینجا چه میکنم؟

بادی وزید... 

طاغ زیر ارسی کشیده شد تا روی آستینهای سفید من

شاخه های نارنج محو شدند زیر کاشیهای کف حیاط

هوای غبار آلودی فضای باغچه را خیس کرده بود

من هنوز اینجا بودم

وسط تابلوی نقاشی آبرنگ

عصر یکشنبه

وقتی دلتنگی چنگ فولادینش را 
گره می اندازد به پیراهن عصرهای یکشنبه
خاکستر غلیظ و نم گرفته ای انگار
از بلندای شب
روی خاک خانه فرو می آیند
پنجره را که باز کنی
بوی محبوبه های شب هم دیگر
چاره ای بر این چسبندگی تاریک نمیکند
تنها یک راه میماند
پیراهنت را در بیاوری
شیر آب سرد را باز کنی
و فرو بروی در اندیشه و رویای رویین تنانی که بر آب این چشمه دخیل بسته بودند.
زیر آب صدای هلهله ی اساطیریشان هنوز شنیده میشود

رنگین کمان رنگ

زاغچه سبز و سیاه، رو به مرغزارهای لرزان از باد

اوج میگیرد و سر میخورد

نشسته ام و بوی کاغذهای دفتری را که برایت نقاشی کرده بودم را فرو میدهم

باهردم، زاغچه بالا میرود و با هر بازدم سُر میخورد آن پایینها

نسیم کبود غروب، دم سردش را میگسترد  تا انتهای مرغزار

کاغذها پر میگیرند

نقاشیهای معلق

خانه اخرایی رنگ و باغچه سرخ و صورتی زرد

حوض لاجوردی رنگ خاطرات تو

و کوهسار و دشت آویشن سبز و طلایی گرگان

...

رنگین کمان رنگ تا پشت مرغزار پرواز میکند

زاغچه سیاه و سبز تا اوج خاطرات من و تو

توتهای غلطان

سحرگاه وقتی سرمای غلیظ شب

خواب را از چشمان نیمه بسته ی  تو میرباید

دستت را بلند میکنی تا دستگیره ی سردتر در را پیدا کنی

در گرگ و میش شب

راه می افتی تا شیشه های نامرئی پنجره را ببندی

نگاه بیهدفی پرتاب میشود تا پشت جنگلهای روبرو

خواب توتهایی را میدیدی لابد که غلط خوران جویبارهای جنگل را میکاوند.

برمیگردی تا دوباره لای هزارلای گرم پتویت

چشمهایت را از تاریکی جنگل خلاصی دهی

اما هنوز غرق در رویای توتهای غلطانی لابد

که شیرینی مربای صبحانه را

به درازای سفر تاریک و نمورشان

با رنگهای سیاه و سرخ

نقاشی میکنند

کوچ

باد شدیدی که از دره توتها میرسید

لابلای انگشتانم را بویید

تنها نشانه های لمس گیسوان تو

به سرچشمه برکه های سرد و عمیق

کوچ کردند

چشمهایش

نگاهی را برمیگردانم به سمت انتهای کوچه.

شعاع نگاهم از کنار ردیف درختهای کاج همسایه رد میشود

با بوی سبز آفتابگردانها ترکیب میشود

از روبروی سرو و بید خانه احمد زوزه کشان رد میشود.

از کنار گلهای درشت ِ قرمز و نارنجی ِ اختر ِ خانه کورش آرام آرام رد میشود

از کنار برادرم که دارد دوچرخه سواری میکند و به سمت من میاید

زاغچه ای که از بالای سیمهای مخابرات پرمیکشد و میاید پایین

از زیر شعاع نگاه من سر میخورد

و او که بر میگردد ببیند آیا هنوز از کوچه رفته ام یا نه.

تا برمیگردد

نگاه من میخورد توی چشمهایش.

و این همانزمانی است که مادرم

مرا از زیر قرآن با اسفند و دود رد کرده است.

چشمهایم میسوزند.

اشکی از دود اسفند

مینشیند روی چشمهای من